Taida Tarabuła

Sosny

zanurzone w niebie

zanurzone w ziemi

jak my

zaszumieni w tym trwaniu

zawsze pod wiatr

 

I jeszcze czas

co przecieka przez niezdarne palce lasu

Do nikąd?

​

​

​

 

 

 

Pośpiech

 

Jeszcze jakiś sen popijany kawą. Prędzej! Prędzej!

Zdyszane słońce ślizga się po szynach tramwajowych.

Byle szybciej, byle dalej!

Wiatr odsuwa niebo.

Dogoń mnie, złap, zatrzymaj!

Biegnij, pędź!

Na własnych nogach,

na protezach dobrobytu zamiast nóg.

Na już, na wczoraj,

na złamanie karku.

Byle zdążyć!

Choćby w kółko, ale wprost do celu.

Pierwszy krąg, drugi krąg...

Może do piekła, może do nikąd.

Oby się nie spóźnić!

 

Już nas tu nie ma. Znikamy.

Deszcz zaciera ślady.

​

​

​

​

​

Kąpielisko

 

Czas się wierci napięty. Odliczanie trwa.

I nagle...

Strzelają uliczne korki.

Miasto się wylewa w rozżarzony błękit.

Szosa przypięta do trawy pinezkami sosen

wije się z rozkoszy.

To tu! – dyszy cień i prostuje liście.

Spocony pejzaż wpełza do jeziora.

Podpływa błogostan, żaba, jakieś glony.

Uganiają się fale.

Słońce wciąga brzuch, przetacza się po plaży.

Potem pęka śmiech i butelki się zataczają ze śmiechu.

 

A wieczorem drzewom ręce opadają.

I księżycowi odbija się w wodzie.

Jak pięknie!

​

​

​

​

​

Nuda

 

Dudni życiem niedzielne popołudnie.

Wirują dwa wymiary:

śliczne, kolorowe Na-Niby.

Sens snuje się z kąta w kąt, potyka się o rzeczy

codziennego nieużytku.

Przysiada za stołem. Ziewa.

Na stole dzień popełniony z braku innych zajęć.

Nad stołem niebo szczelnie przykryte sufitem.

Nic do robienia, nic do myślenia.

Nawet pretekstu, żeby oszaleć.

Czas utknął przyklejony do ściany.

Pękate słońce wlecze cień po trawie.

Ani chcieć, ani tęsknić.

Ani być.

 

Gdzieś między pustym a próżnym zawisła otępiała mgła.

I spadła.

​

​

​

​

​

Chaszcze

 

Ścieżki pogubione. Horyzonty zamknięte.

Ostatni drogowskaz stracił pewność siebie.

Myśli się zapadają nierówno i błotniście.

I nóg brakuje, żeby dalej iść.

Prawda utknęła w gąszczu możliwości.

Zwątpiły kierunki.

Zrobiło się obco i jakoś nieswojo.

Słońce schowało głowę w mech.

 

Cień wybiegł – wyprowadził się w pole.

Rano wrócił chudszy i na dużym kacu.

I zasnął

pod niebem zabitym deskami.

​

​

​

​

​

Samotność

 

Z okna wypadł krzyk.

Przebił niebo – doskonale obojętne.

Wpadł pod rozpędzony tłum.

Potknął się o śmiech rozsypany przez kogoś w pośpiechu.

Upadł.

Obszczekały go uliczne hot-dogi, potrącił pusty dźwięk, podeptali przechodnie

przypadkowi jak słowa, którym odebrano treść.

Cud się nie wydarzył.

Przejechał uśmiechnięty buldożer.

I życie potoczyło się dalej, zgrzytając radośnie trybami.

 

Czyjeś rzeki przepłynęły obojętnie obok siebie.

Czyjeś słońca zwiędły. I zapadły

– każde w swoją ciszę.

​

 

​

​

​

Odrętwienie

 

Smutek nadciąga niepostrzeżenie.

Lekko, kolorowo i podstępnie.

Tak właśnie kończy się niebo.

„Proszę spojrzeć na ten okaz.

Jak żywo ubarwiony i jaki całkiem martwy”

Bezruch siada na ścianie.

Butwieją nadzieje.

Kałuże się domagają reszty złotych złudzeń.

Jak być? Myśli pozbawione szelestu.

Jak być? Światło osiwiało.

 

Stygną dni – puste białe koperty.

Jak listy do nikogo i po nic.

Jak my.

 

​

​

​

​

​

Nostalgia

 

Nieuleczalnie zdrowi zapadamy w przytulny obłęd.

Marzenia dostały brzucha, skrzydła zwiędły.

Osunęły się w komfortowe, przewlekłe Nic.

I tylko czasem przymierzamy wzruszenie

wygrzebane w skansenie pamięci.

Jakiś zachwyt spłowiały,

wyszczerbione wspomnienie.

I tylko czasem,

w blasku małego podręcznego słońca,

wypatrujemy cudu na groteskowo przekrzywionym niebie.

Niebo ma sińce pod oczami

i całe jest z gazety.

A cud nie nadchodzi.

 

Tylko Gwiazda spada na szczęście.

W jeszcze jeden dzień.

W jeszcze jeden.

​

​

​

​

​

​

​

                                          Tak jakby dla tej Pani, która pojechała do Ameryki

                                          Tak jakby od tego Pana, który tam nie pojechał

 

 

Moja zieleń nie jest taka niezniszczalna

Bywa że żółknie i zwyczajnie umiera

 

Moje sny nie są fabrycznie nowe

Wybiegają nie dalej niż na koniec tygodnia

Wracają chudsze i na dużym kacu

 

Po moim bogu nie zostało nawet niebo

Niewykluczone że był komunistą

 

To dziwne

Jednak jestem

 

Puste dni przykrywam wytrwale gazetami

Puste noce same gasną w popielniczce

A mój dom

Mój dom otacza teraz ameryka

Uliczne hot-dogi obszczekują przechodniów

I tyle tej wolności

 

Czy musiałaś szukać tak daleko

​

​

​

​

​

​

Nie zapala światła

 

W niejasnej sytuacji

sens krąży po omacku

Potyka się o rzeczy

codziennego nieużytku

 

Zalatuje pustką w kolorze

podstarzałej tapety

i jest tak jakoś

niezupełnie

 

Zapala papierosa

i widzi

zamknięte okno do Nieba

i brudną skarpetkę

zostawioną przez kogoś na progu

do nieuchronnego jutra

​

​

​

​

​

​

​

                                  Beacie, mojej siostrze, która jest już za daleko

 

zobacz

jak w mlecznej ciszy kiełkują

bezludne wyspy drzew

wieczność blada jak świt

majaczy gdzieś na wierzchołkach

zmyśleń

 

jest tylko chwila

z niej czas bezszelestnie

wykrusza się w pustkę

i ścieżka

w horyzont zamazany

jakby pan bóg zapomniał

co miało być dalej

 

 

​

​

​

 

To nieprawda że możesz odejść

Wcale cię tu nie ma

Więc jak

 

A jednak przymierzam obojętność

Twarzowe nic na okoliczność naszej śmierci

 

Nawet gdybyś chciał

Nie zgadniesz że wciąż jestem

​

​

​

 

 

To nie jest wiersz

To jest moje ja

Znowu moje

Wykrojone z papierowego układu

Osobiste do bólu

Takie coś

Rozrzucone to tu

To tam

Gotowe do pozbierania od zaraz

 

Oczekuje kolekcjonera

​

​

​